'آیت' حقیقی 'الله'، آیت‌الله مجتهدی
آیت الله مجتهدی که انفاس قدسی او اینک در فضای جامعه پخش نمی‌شود، به راستی "آیت‌الله" بود. وارستگی علمی، دنیاگریزی تئوری و عملی، تهذیب اخلاقی و رفتاری که "ملکه وجود نازنین" او شده بود، طی چنددهه، مشتاقان فراوانی یافت. علاوه بر طلاب مدرسه او در طی این سال‌های دراز، توده‌های مردمی در چهره و مشی و سخن او "آیت‌اللهی" را به عینه می‌دیدند. آیت الله مجتهدی خود تعریف‌گر قداست واژه آیت‌الله بود، نه آنکه چون سیاسی‌کاران، قداست‌شکن این واژه باشد.
خیل عظیم مردم تهران که در یک روز بسیار سرد، آن آیت الهی را مویه‌کنان بدرقه نمودند، تنها یک گوشه از این واقعیت است که مجتهدی یک آیت الله به تمام معنا بود.
خوشا به حال حوزه‌های امام صادق علیه‌السلام که آیت‌الله مجتهدی از آن طراوش کرد، و خوشا به حال توده‌های عظیمی که از حضور، بیان و علم و اخلاق او بهره بردند. چهره جذاب او، الهیت وجودش را اعلان می‌داشت، و کلام او که بیش از هر سخن "شریعت" را ترویج می‌نمود، شیعی‌گری ناب ویژه روحانیت را اعلان می‌داشت. چنین بود که از میان نسل کنونی، علاوه بر طیف‌های بزرگی از جوانان، گروه‌های بی‌شمار نوجوانان شیفته "جذابیت روحانی" او بودند. در بدرقه آن عزیز نمادهایی از نوجوانان عزادار بر سرزنان دیده می‌شدند که خلأ وجود این آیت‌الله حقیقی را بر نمی‌تابیدند.
از سوی دیگر جوانانی از طلاب تربیت‌شده آیت الله مجتهدی در سال‌های اخیر، در غم از دست دادن این وجود بی‌مانند، راهی بیمارستان شدند تا شاهدانی از شیفتگی ملت علوی ایران نسبت به روحانیت اصیل باشند.
آیت الله مجتهدی نه رسانه داشت و نه خود را نیازمند به آن می‌دید. نه باند و گروه سیاسی داشت و نه برای ایجاد آن که همه امکانات و ابزارهای آن را با وجود مشتاقان بی‌شمار دارا بود، تلاش می‌کرد. بلکه وی برای طلاب "روحانیت" را تدریس و تاکید می‌کرد. روحانیتی اصیل در اندیشه و عمل! در پوشش و منش او، در رفتار و گفتار او، پرهیز از دنیاپرستی را تاکید می‌نمود، و تربیت طلاب را برای ترویج فقه جعفری علیه‌السلام اساسی‌ترین خدمت به اسلام و مسلمین می‌دانست.
آیت الله مجتهدی، "وجودی بی‌مانند" بود و بعید است که مادر گیتی توان آن را داشته باشد تا چون او را بزاید و به تاریخ تشیع تحویل دهد. ویژگی‌های منحصر به فرد آیت الله مجتهدی در اخلاق و رفتار و پایداری بر ترویج شریعت علوی به وی "جاذبه بی‌مانند روحانی" بخشیده بود، و این امری نیست که با علم و شهرت و تبلیغ و ... به دست آید.
آیت الله مجتهدی گر چه جایگاه مرجعی نداشت و یا در پی آن نبود، ولی نفوذی بیش از حد داشت، نفوذی روحانی. و تاثیری گسترده داشت، تاثیری روحانی.
آیت الله مجتهدی بر تشیع تاکید داشت و امیرمؤمنان علیه‌السلام و اولاد او را آن چنانکه رسالت حقیقی روحانیت اصیل شیعه است، ترویج می‌نمود. امری که توسط روحانیون مدرن با تحلیل و "اما" و "اگر" دنبال می‌شود.
آیت‌الله مجتهدی کلام الهی حضرت ختمی مرتبت صلی الله علیه و آله و سلم را در "اللهم وال من والاه و عاد من عاداه وانصر من نصره وخذل من خذله" را عامل اصلی در امان ماندن ایران شیعی از تجاوزگری‌ها و اشغالگری‌های جنایتکاران می‌دانست. ایشان این مهم را در وقتی که به حضورشان شرفیاب شدم تاکید فرمود، و فرمود: "من به آقای دوانی این نکته را گوشزد کردم و وی استقبال کرد و گفت: کتابی در این باره خواهم نوشت. حیف که فرصت این کار را نیافت."
افتخار می‌کنم که خواننده و شنونده کلام الهی‌اش بودم که فقط "حدیث" بود و "حدیث". و "شریعت" بود و "شریعت" . نه بوی دنیاطلبی داشت و نه به سوی قدرت‌مداری سوق می‌داد، و نه شوق انباشت زر بر می‌انگیخت و نه به طرف تجدد مفسده‌انگیز و دین‌ستیز می‌خواند.
هر چه می‌آموختی، شوق اهل‌بیت علیهم‌السلام بود، و هُل دادن به مسیر عترت و قرآن!
خداوند را سپاس می‌گویم که دستخط مبارکش را در اهدای دو کتاب به من ارزانی داشت، تا در سوگ پس از او به آن دلخوش باشم.
از حضرت حق می‌خواهم که از حوزه‌های امام صادق علیه‌السلام و از میان طلاب دست‌پروده او "آیت‌اللهی" چون مجتهدی را بار دیگر در سرای امام زمان عجل‌الله تعالی فرجه الشریف متولد نماید تا با ویژگی‌های انحصاری و جذابیت بی‌مانند "روحانیت" را ترویج نماید. و نیز از حق سبحان می‌خواهم تا مراجع عظام تقلید و روحانیت وارسته و اصیل را از هر گزندی مصون دارد تا انفاس قدسیه آن‌ها روح شیعی‌گرایانه ملت ما را در برابر تندبادهای دین‌ستیز و مذهب‌سوز اصلاح‌طلبی در امان دارد.
منبع : سایت شخصی فاطمه رجبی